Gitara Dobro
Gitara hawajska istniała już wtedy, gdy nie było jeszcze gitar elektrycznych. Ponieważ gitara akustyczna traktowana na sposób hawajski miała zbyt małą nośność dźwięku, stworzona została około 1924 roku przez braci Doperów tzw. gitara rezofoniczna, tj. gitara, której dźwięk nie jest wzmacniany przez pudło rezonansowe, lecz przez specjalne aluminiowe membrany (rezonatory), działając na zasadzie głośnika radiowego, ale pobudzane mechanicznie. To rozwiązanie stopniowo udoskonalane stworzyło gitarę Dobro. Kształtem przypomina ona gitarę orkiestrową. Używana jest do wykonywania ludowego bluesa, country, a także do grania techniką „slide".
Gitara dwunastostrunowa
Gitara dwunastostrunowa posiada podwójny naciąg strun, które tak jak w mandolinie połączone są w pary. Cztery dolne struny są zdwojone w oktawie, a dwie górne w unisonie. Strój instrumentu w zasadzie jest taki sam jak w gitarze sześciostrunowej, z tym że czasami ze względu na zwiększoną siłę naciągu stosuje się obniżenie stroju o cały ton. Z uwagi na liczbę strun, szyjka z gryfem jest nieco szersza. Na powiększonej główce znajduje się oczywiście dwanaście maszynek. Strunnik i mostek są mocniejsze, a konstrukcja pudła rezonansowego uwzględnia większy naciąg strun.Gitary dwunastostrunowe bywają akustyczne, akustyczno-elektryczne oraz elektryczne. Największym powodzeniem cieszą dwie pierwsze odmiany. Mają one bogatszy od gitar sześciostrunowych ton i świetnie nadają się do akompaniowania w zespołach typu country. W jazzie nie mają tak szerokiego zastosowania ze względu na niekontrolowane zdwojenia w akordach i konieczności przechodzenia oktawy w unison, ale właśnie z tego powodu granic na gitarze 12-strunowej wywołuje odmienne skojarzenia harmoniczne, co może być przydatne np. przy komponowaniu. Jednym z nielicznych gitarzystów jazzowych grających na dwunastostrunowej gitarze jest Ralph Towner. Znajduje się on jednak poza głównym nurtem jazzu.
Gitara dwugryfowa
Gitara dwugryfowa - jest instrumentem, w którym jest wykorzystywany system dwunastostrunowy. Są to instrumenty, do których korpusu („deski") dołączono obok siebie dwie szyjki z gryfami. Z reguły jedna z nich jest dwunastostrunowa, druga sześciostrunowa. Są to gitary elektryczne, a stosuje się je wtedy, gdy gitarzysta musi często zmieniać instrument na estradzie. Na takiej gitarze grał m.in. John McLaughlin oraz Seweryn Krajewski.
Gitarę dwugryfową można wykorzystywać także jako instrument służący do grania specjalną techniką gitarową: tappingiem oburęcznym (zob. technika tapping). Gitarzysta może wtedy wykorzystać w czasie gry oba gryfy jednocześnie. W ten sposób gra m. in Adam Fulara.
